Rozdział 5 " I'm not everyone and I don't have a name every " - ''Nie jestem wszyscy i nie mam na imię każdy''

Ciąg Dalszy...
-Nie mam zamiaru się zamknąć!
-To lepiej to zrób.-warknęła cicho brunetka.
-Bo co!?
-Bo jak nie to zaraz sama cię uciszę-odgryzła się.
-W takim razie to zrób!
-Panie Lynch i panno Blue, proszę o spokój-uspokoiła ich nauczycielka, a po chwili kontynuowano zajęcia.
Następne godziny zajęć minęły im dosyć spokojnie, Emily nie zważała na nikogo i była całkowicie odcięta od reszty, ze względu na głupie komentarzy ze strony ich nowych 'znajomych'. Vanessa myślała cały czas o chłopaku, na którego dzisiaj wpadła i zawierała nowe znajomości. Natomiast Victoria szalała po całej szkole i nie przejmowała się faktem iż jest tam nowa.
     Około 15 trójka przyjaciółek skończyły zajęcia i udały się w kierunku domu. Po drodze jednak wstąpiły jeszcze do pobliskiego sklepu, który pokazał im wczoraj wujek osiemnastolatki.
O godzinie 16.00 dziewczyny były już w domu i zjadły obiad, a potem niechętnie zabrały się za odrabianie lekcji. Szło im to bardzo powoli z racji tego, że lenistwo przejęło stery. Mimo wszystko wyrobiły się do 19.15 i właśnie w tedy usłyszały dzwonek do drzwi i zaczęła się dyskusja kto pójdzie otworzyć.
-Vanessa idź otworzyć drzwi!-krzyknęła z drugiego pokoju nastolatka.
-Nie chce mi się, ty idź!-mruknęła z niechęcią w głosie.
-Ja nie mogę!
-Ja też nie!
-Emily!-krzyknęły na raz oby dwie.
-Dobra już dobra, ja pójdę, ale weźcie się już tak nie drzyjcie-powiedziała nie chętnie i poszła otworzyć drzwi.
Schodziła po woli po schodach, a jej koleżanki za nią, jednak one szły do salonu, a Emi do drzwi. Kiedy nastolatka otworzyła drzwi zmierzyła tylko gości od dołu do góry, po czym zamknęła im drzwi przed nosem, a trzask był tak głośny, że Vicky i Nessa, z pewnością go usłyszały.
-Co to miało być?-zapytała zdezorientowana Vanessa, ponieważ młodsza koleżanka nigdy się tak nie zachowała.
-Nic, a co miało być!?-zadała pytanie lekko wkurzona blondynka.
-Dobra ja pójdę otworzyć-chrząknęła najmłodsza i skierowała się w kierunku drzwi. Jej zachowanie na widok gości było nieco inne, ale jakże tak samo w gruncie rzeczy podobne.
-Ah to znowu ty!-krzyknęła niezadowolona.
-Mówiłem, że to twój ulubiony tekst!- droczył się chłopak z uśmiechem, a dziewczyna poczyniła to samo co wcześniej jej starsza przyjaciółka.
-Okej widzę, że nie chcecie wpuścić gości do środka więc ja to zrobię-powiedziała do siebie Van, wiedząc, że nastolatki i tak jej nie słuchają.
-Cześć-przywitała się.
-Hej, a ty to....?-zapytał wysoki brunet.
-Vanessa, a wy to ta trójka z klubu o ile pamięć mnie nie myli-powiedziała, dalej trzymając osoby przed domem.
-No właśnie my w tej sprawie...Jest Anthony?-zapytał, tym razem blondyn.
-Jeszcze go nie ma, ale za chwile powinien przyjść, proszę wejdźcie-zaprosiła ich do domu.
Nowi znajomi, jeżeli tak można ich nazwać weszli do domu i zgodnie z prośbą dziewczyny udali się do salonu i czekali na swojego menagera, który o dziwo się spóźniał. Było to nie małym zdziwieniem dla chłopaków, bo zwykle to on czeka na nich, a nie odwrotnie. Po chwili jednak zjawił się on w domu i przywitał ze wszystkimi. Trzeba wspomnieć, że Victoria i Emily nie były zadowolone z tego, że muszą siedzieć z całą trójką w pokoju. Vanessa nie wiedziała co o tym sądzić, ponieważ na pozór wydawali się być mili, ale przypominając sobie zdarzenie z imprezy, od razu w jej głowie panował mentlik.
-Skoro już wszyscy jesteśmy dla pewności to jest Ross, Rocky i Ellington, a to Vicky, Emily i Vanessa-powiedział Anthony i wskazywał każdego z osobna.
-A teraz może mi łaskawie wytłumaczycie, co na tej imprezie się takiego stało i dlaczego wy nie byliście na próbie, a wy w domu dziewczęta-zmierzył każdego poważnie.
Dyskusje trwały dobrą godzinę, dopóki Ross nie zgodził się opowiedzieć wszystkiego od początku do końca, nie pomijając żadnych szczegółów.
-Cóż obie strony są winne, jak widać, zatem oby dwie ponoszą karę-stwierdził Anthony.
-Czyli co muszę zrobić? Pozmywać naczynia, posprzątać cały dom, znaleźć prace?-zadawała pytania jak najęta Vic.
-Ależ skont moja droga, stać mnie na coś lepszego, musisz zasmakować tej kary tak jak zasmakowałaś imprezy-powiedział mężczyzna, na co dziewczyna zrobiła minę w stylu WHAT!?(CO!?)
-Emm...Emily, może ty mi to wytłumaczysz bo ja za specjalnie nie znam się na tej waszej 'poezji' -ciągnęła temat.
-Anthonemu chodziło o to że...-nie dała dokończyć blondynce.
-Dobra nie tłumacz, bo i tak tego nie zrozumiem-odpowiedziała obojętnie, na co przyjaciółka dziwnie się na nią popatrzała.
-Kara będzie polegać na tym, że chłopacy odkupią Emily sukienkę oraz wszyscy siebie przeprosicie podając sobie dłonie na zgodę.-wytłumaczył dumny z siebie wujek.
-Co!? Ja mam go przepraszać-wskazała na osiemnastolatka- I mam jeszcze uścisnąć jego dłoń! To ja już wolę cały garaż ci posprzątać!-krzyczała zdruzgotana i oburzona nastolatka.
-Cóż tak bywa-powiedział Ross i szyderczo się uśmiechnął do 'koleżanki'.
-Prędzej bym umarła, niż ciebie przeprosiła -kłóciła się.
-Dosyć, spokój!-krzyknął Anthony.
-Nikt z tond nie wyjdzie do puki cała ósemka się nie przeprosi!-dodał.
-Co!? Mam siedzieć z tym gnojkiem tutaj do puki nie umre!-krzyknęła oburzona Victoria.
-Vic uważaj na słowa!-zdenerwował się wujek.
-Spokojnie Anthony zdążyłem się przyzwyczaić, że ta dziewczyna nie ma kultury-parsknął blondyn.
-Ha i kto do mówi!-krzyknęła osiemnastolatka.
-No właśnie!- odpowiedział spokojnie po czym dodał.
-Widać po tym jak się zachowujesz, jesteś dzika...-zaśmiał się pod nosem.
-Przegiąłeś!-chrząknęła, zmierzając chłopaka i podnosząc jedną brew do góry, po czym już miała się rzucić na nastolatka, ale przyjaciółka ją złapała.
-Oboje zachowujecie się jak nienormalni i za grosz nie macie kultury! Jesteście siebie warci!-krzyknęła Vanessa i wybiegła z pokoju.
-Mówiłeś, że nikt nie opuści tego pokoju dopóki się nie poprzepraszamy!-tupnęła nogą jak mała dziewczynka, krzyżując ręce na piersi.
-Vicky, Ross! Ona ma racje! Oby dwoje jesteście niedojrzali i zachowujecie się jak małe bachory! Przepraszam, za słownictwo, ale inaczej tego się nie da opisać! Popatrzcie do czego doprowadziliście i zastanówcie się nad tym! Nie spodziewałem się tego po was-mówił z poważaniem Anthony.
-To ja może pójdę porozmawiać z Vanessą...-powiedział cicho Ellington i poszedł za dziewczyną.
-Zostawiam was samych, przemyślcie swoje zachowanie-dopowiedział, mężczyzna i wyszedł z Emily i Rockym z salonu.
***W tym samym czasie u Vanessy***
Pup puk-wydobyło się ciche pukanie do drzwi, które za chwile zostały otwarte, przez bruneta.
-Mogę?-zapytał dla pewności.
-Jeżeli musisz to wejdź-powiedziała pod nosem.
-Ej, mała co się dzieje?
-Po pierwsze nie mów do mnie mała, po drugie nie ważne...-odpowiedziała obojętnie i schowała głowę w poduszce, a chłopak do niej podszedł, a następnie usiadł obok niej.
-Okej już nie będę tak mówić pod warunkiem, że powiesz mi o co chodzi.-ciągnął temat uśmiechając się lekko.
-Szantażysta-mruknęła poważnie nastolatka i rzuciła znajomego poduszką.
-A to za co?-krzyknął Ellington i zaczął łaskotać koleżankę.
-Haha przestań!-śmiała się i mówiła dziewczyna.
-To ty powiedz o co ci chodzi i dlaczego wybiegłaś-przerwał, a po chwili kontynuował czynność.
-Za dużo warunków jak na jeden raz, a teraz bierz te łapy-oznajmiła rozbawiona.
-No dobra, dobra, ale teraz opowiadaj-rzekł ciekawy, a za razem rozbawiony.
-Za dużo sobie wyobrażasz-stwierdziła.
-I kto to mówi-przewrócił oczami, dalej uśmiechnięty.
-No, ale w sumie to tak jakby spadłeś mi z nieba, bo muszę się komuś wygadać, a z Emily i Vicky nie ma za specjalnie ochoty teraz rozmawiać...
-Czyli jednak
-Oj tam oj tam-mruknęła z humorek i wystawiła mu język.
Po chwili Vanessa, wytłumaczyła koledze, co jej leży na sercu. A mianowicie to, że nie chciała, aby ich pierwsze spotkanie tak wyglądało, a teraz chciała to naprawić, lecz jej przyjaciółka Vicky chyba tego nie chciała i zrobiło się jej smutno. Natomiast Emily zachowuje się teraz trochę dziwne i nie dawało jej to spokoju.
-Nie przejmuj się, wszystko się ułoży -powiedział pocieszycielsko.
-Dziękuję-powiedziała nie pewnie oraz cicho...
-Ale za co?-zapytał zdziwiony, a jego dołeczki znowu się ukazały, przez co Nessa się zaczerwieniła. Nie wiedziała dlaczego tak to na nią działa.
-Po prostu, za to, że mnie wysłuchałeś...-wypowiedziała równie nie pewnie.
-Ooo jak miło, nie ma za co, a teraz już tak nie siedź i chodź do mnie.
Nastolatka uśmiechnęła się lekko do Ellingtona i podeszła do niego, go przytulić.
***W tym samym czasie w salonie***
    Victoria siedziała tyłem do chłopaka i była wzburzona jego obecnością. To wszystko było dla niej dziwne...W jakim sensie? Sama tego nie rozumiała. Czy chodziło o to, że przyjaciółki się na nią obraziły? Czy też będzie słaba, nie wytrzyma i przeprosi Ross'a?
-I co masz zamiar się tak do mnie nie odzywać?-spytał poirytowany.
-Hę...ktoś tu coś mówił? Bo wydawało mi się że jestem tu sama...-udawała, że nie widzi blondyna, a za razem serce jej biło coraz szybciej, aby tylko nie zmiękła. Nie może się dać złamać i to tym bardziej jemu, nigdy tego nie zrobiła, zawsze była twarda i stawała przy swoim.
-Ohh przestań, dalej masz zamiar ciągnąć te gadki!?
-Nie rozumie, nikogo tu nie ma, a ja cały czas słyszę mowę.-mruknęła zastanawiając się.
-Oh tak, w takim razie powinnaś się udać do lekarza bo chyba coś nie tak z główką-ciągnął 'rozmowę'.
-Zamknij się w końcu!-krzyknęła! Tak, dokładnie tak, w połowie mu uległa, bo nie mogła już tego wytrzymać...
-O szanowna pani, się do mnie odezwała!-chrząknął.
-Weź się ode mnie odwal!-oznajmiła.
-Weź jedno głupie słowo, uścisk dłoni i jesteśmy wolni, nie byłabyś taką egoistką i może byś pomyślała o kimś innym niż o sobie i że temu komuś się na przykład śpieszy-tłumaczył, tym razem już nie tak miło tak jak na początku, lecz szorstko. Miał już powoli dość głupich odzywek nastolatki.
-Może dla ciebie, ale nie dla mnie!
-Zawsze musisz wygrywać!? Już pokazałaś na co cię stać, dalej chcesz to ciągnąć?-wypowiedział dane słowa, wstał z kanapy i otworzył okno, a Vicky przeleciał zimny dreszczyk, z powodu zimnego powietrza i wiatru.
-Jesteś idiotą-powiedziała to tak szybko, że chłopak chyba nawet nie zdążył tego usłyszeć. Wiedziała, że źle robi, ale nie mogła się poddać. Nagle jej oczy się zaszkliły z niewiadomych powodów.
- Mówiłaś coś?
-Tak, że jesteś idiotą i cię nie lubię!
-Ooo nie lubisz mnie, super. Nie lubisz mnie, to ustaw się w kolejce i poczekaj aż zacznie mnie to obchodzić.
I właśnie te słowa zabolały brunetkę...Czyżby nie obchodziło go moje zdanie?-myślała...
-Posłuchaj, na prawdę nie mam czasu, a tym bardziej żeby go tracić na ciebie więc nie rób siana z byle czego i przeproś mnie, bo nie mam ochoty dalej z tobą przebywać.
-Ha dobre sobie. Ja mam cię przeprosić!?
-Wiele ryzykujesz, wdając się ze mną w dyskusję...
-I kto to mówi, pragnę ci przypomnieć, że to ty stałeś się ofiarą podczas naszego ostatniego spotkanie-odgryzła się.
-Posłuchaj wszyscy kiedyś upadają i każdy musi iść kiedyś na kompromis-powiedział patrząc się jej w oczy, a ta odpowiedziała pewnie
-Nie jestem wszyscy i nie mam na imię każdy.
Nastolatek zamilkł na chwile, po czym można było wywnioskować, że był zszokowany odpowiedzią i nie tak to sobie wyobrażał.
-Może jednak pójdziesz na ugodę...Przeprosimy się, a potem rozejdziemy tak jakby nic takiego nigdy nie miało miejsca.
-Mam ochotę pierdolnąć tym wszystkim i wyjść -rzekła i oparła głowę o rękę.
-Życie nie jest takie proste jak się wydaje-odparł Ross.
-Gdyby nie ty to wszystko byłoby dobrze...
-Jak mam to rozumieć?-powiedział głośno i wyraźnie, lekko się uśmiechając
-Czasem mam wrażenie, że niektórym osobą głowa służy tylko jako element dekoracyjny. -droczyła się dalej.
-Nie znałem cię od tej strony...
-Bo widzisz, to nie życie jest ciężkie, tylko ludzie je utrudniają.-wygłosiła pewna siebie.
-Teraz już rozumiem dlaczego jesteś znakiem zapytania w moim życiu-powiedział przegryzając dolną wargę blondyn.
-Żyj tak, aby twoje życie było wykrzyknikiem, a nie znakiem zapytania-kontynuowała dziewczyna.
-Zacięta jesteś-odpowiedział krótko osiemnastolatek.
-Chyba po raz pierwszy musze przyznać ci rację.
-Na pierwszym razie się chyba nie skończy-odpowiedział Ross dwukrotnie unosząc brwi.
-Nie rozumiem o co ci chodzi...-mówiła niepewnie.
-A o to, że zaraz mi ulegniesz i przyznasz mi racje, że powinniśmy się pogodzić.
-Wiesz w twoich snach na pewno.
-W takim razie uznajmy, że to mój sen -dokończył, a dziewczyna zaczęła się śmiać.
-Wiesz co, w takim razie te twoje sny są tak nudne, że aż śmieszne-uśmiechnęła się zwycięsko osiemnastolatka
-Skoro jesteśmy już przy moim śnie, a w nim się dzieje to co ja chce...-zaczął, lecz brunetka nie pozwoliła mu dokończyć.
-Nie wyobrażaj sobie za dużo!
-Ty to powiedziałaś-ciągnął dalej z uśmiechem.
-Wiesz co niech ci będzie, przeproszę cię, ale zdania o tobie nie zmienię.
-Jak sobie chcesz-rzucił obojętnie blondyn, podchodząc do dziewczyny, na co ta wstała i podeszła do niego. Obydwoje stali już na przeciwko siebie, Victoria podała mu swoją dłoń i powiedziała głośno i wyraźnie 'przepraszam' na co Ross odpowiedział jej to samo, ale już znacznie ciszej niż ona.
-Wież co, wole szczere spierdalaj, niż fałszywe przepraszam!
-O co ci znowu chodzi!?
-Po prostu wymaż ten sen i urywek, który powiedziałam ze swojej głupiej podświadomości! -krzyknęła a następnie opuściła salon i z trzaskiem drzwi weszła do swojego pokoju.
***********************************************************************************
No i mamy ten 5 Rozdział :D Jak wam się podoba? Może być? Proszę o szczere opinie :) //Kinga